کد مطلب:36416 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:851
مولا علی (ع)، خطاب به كسانی كه از رفتن به میدان نبرد به همراه او طفره می رفتند چنین می گوید: منیت سن لا یطیع اذا امرت، و لا یجیب اذا دعوت، لا آبالكم ما تنتظرون بنصركم ربكم؟ اما دین یجمعكم، و لا حمیه [صفحه 35] تحمشكم؟ اقوم فیكم مستصرخا، و اتادیكم منغوثا، فلا تسمعون لی قولا، و لا تطیعون لی امرا، حتی تكشف الامور عن عواقب المساءه،... «گرفتار كسانی شده ام كه از من فرمان نمی برند و به دعوتهای من پاسخ نمی گویند. ای بی پدران! برای یاری دادن به پروردگار خود منتظر چه هستید؟ آیا دین ندارید تا شما را فراهم آورد؟ و حمیتی تا شما را بر دشمن برانگیزد؟ در میان شما بپا می خیزم و فریادزنان یاری می جویم، اما نه سخن مرا می شنوید و نه فرمانم را اطاعت می كنید تا جائی كه كارها عواقب شوم خود را نشان دهند. پس به همدستی شما نه حقی گرفته می شود و نه آرمانی تبلیغ می گردد. شما را به یاری برادرانتان فراخواندم اما چون شتران (گلو خراشیده) ناله در گلو می غلتانید و چون اشتران خسته و نزار از رفتن فرومی مانید. پس از میان شما تنها سپاهی اندك، لرزان و ناتوان، به یاری من آمد، آن سان كه گویی با چشمان نگران خود به سوی مرگ رانده می شوند.»[1].
مردم تن پروری كه از شرف و ناموس خود دفاع نمی كنند و برای احقاق حق خود سلاح بر دست نمی گیرند درخور همه نوع سرزنشند، زیرا با خمودگی خود، از وظایف دینی خود باز می مانند و شرف خود را به باد می دهند. برای آنان نه دینی مانده است كه آنها را گرد آورد و نه غیرتی كه آنها را به خشم برانگیزد.
صفحه 35.